چه زمانی باید نوزادتان را به بیمارستان ببرید؟
چطور تشخیص دهیم که شرایط اورژانسی برای نوزاد اتفاق افتاده است و باید او را به بیمارستان برد؟
برخورد با وضعیت‌های اورژانسی احتمالی
ساعت ۳ صبح روز یکشنبه بود و دختر سه ماهه من، میرا، چندین ساعت بود که پشت سرهم استفراغ می‌کرد. همسرم با خواهرش که مادر چند نوزاد بود تماس گرفت. او گفت که «چیزی نیست، یه ویروس ساده است، خودش خوب می‌شه». آیا واقعاً کار بیشتری از دست ما برنمی‌آمد؟ به‌همین خاطر به یک متخصص اطفال زنگ زدیم. او پرسید که «چند سالش است؟ و از چه بیمه‌ای استفاده می‌کنید؟». وقتی پاسخ سؤال‌های او را دادیم، چیزی که گفت این بود: به اورژانس بیایید.
وقتی پزشکان اورژانس نیز همان پاسخ خواهرشوهرم را به ما دادند، کمی احساس شرمندگی کردم. آیا دکتری که از پشت تلفن پاسخگویی ما بود، نمی‌توانست سؤال‌های بیشتری بپرسد تا ما مجبور نشویم ساعت‌ها در اورژانس منتظر بمانیم؟ مشاوره‌های پزشکی تلفنی محدودیت‌هایی دارند و پزشکان این را قبول دارند که اگر نتوانند پشت تلفن تصمیمی قطعی در رابطه با بیماری مطرح شده بگیرند، ممکن است مطمئن‌ترین راه پیشنهاد مراجعه کردن به اورژانس باشد. سارا دیموند، یک متخصص اطفال در کارولینای شمالی میگوید که «اکثر متخصصان اطفال با جانب احتیاط را گرفتن، مرتکب اشتباه می‌شوند».
چرا باید در قدم اول با متخصص اطفال خود تماس بگیرید؟
دکتر توماس کرزمارزیک، مدیر بخش مرکز پزشکی اورژانس اطفال در دیتونِ ایالت اوهایو میگوید که شما در اولین قدم باید با متخصص اطفال خود تماس بگیرید. با تماس گرفتن با پزشک خانوادگی خود میتوان تعداد بسیاری از مراجعات به اورژانس را کاهش داد. او میگوید: « به کودک تیلنول بدهید و سر ساعت ۸ صبح او را به مطب من بیاورید».
مطالعات انجام شده از تجربه او حمایت می‌کنند. براساس آمار مرکز کنترل و پیش‌گیری از بیماری‌ها، تب، سرماخوردگی، سینوزیت، عفونت گوش، و ویروس معده ، برخی از شرایطی هستند که اغلب در نوزادان و کودکانی که به اورژانس آورده می‌شوند، مشاهده شده است. محققان دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، دریافته‌اند که نزدیک به نیمی از بیماران زیر ۱۸ سال که به اورژانس آورده می‌شوند، می‌توانستند در مطب دکتر نیز درمان شوند. کودکان ۱ تا ۴ سال اغلب به این روش تحت درمان قرار گرفته‌اند.
اطلاعاتی که باید دَم دست خود داشته باشید
هر زمان که فکر می‌کنید یک موقعیت اورژانسی برای کودکتان پیش آمده، حتماً با متخصص اطفال خود تماس بگیرید. اما قبل از برقراری تماس اطلاعات زیر را بر روی یک برگه یادداشت کنید:
- درجه حرارت بدن نوزاد و اینکه تب از چه زمانی شروع شده است
- داروهایی که به او داده‌اید، اینکه از چه زمانی دارو دادن را شروع کرده‌اید و اینکه آخرین دوز دارویی را چه زمانی دریافت کرده است.
- آخرین باری که نوزاد چیزی خورده و آشامیده، کی بوده است.
- آخرین باری که پوشک خیسش را عوض کرده‌اید یا به توالت رفته است، کی بوده است.
- چقدر و چند وقت به چند وقت استفراغ کرده است
- هر گونه علائم دیگری که باعث نگرانی شما شده است.
ابتدا با متخصص اطفال خود تماس بگیرید
اگر موقعیت پیش آمده چندان اورژانسی نیست، بهترین کار این است که ابتدا با متخصص اطفال خود تماس بگیرید. اورژانس سابقه پزشکی کودک شما را ندارد. اگر پیگیر مراقبت پزشکی نوزاد خود در بیمارستان کودکان نباشید (اکثراً در مناطق شهری)، احتمالاً کودکتان اصلاً توسط متخصص اطفال ویزیت نخواهد شد. پس از آن هم باید منتظر باشید: به‌طور متوسط ۳ ساعت طول می‌کشد تا کودکتان ترخیص شود از جمله آن ۴۷ دقیقه‌ای که باید منتظر ویزیت پزشک باشید.
خطرات مراجعه به اورژانس
به گفته دکتر جسیکا ایساکس که در بروکلینِ ایالت نیویورک به حرفه پزشکی مشغول است، انجام آزمایش‌ها و درمان‌های غیرضروری از جمله خطرات مراجعه به اورژانس است. او این را هنگامی فهمید که دختر ۱۸ ماهه اش، گریس، درحالی که شکمش را گرفته بود با گریه از خواب بیدار شد. ساعت ۶ صبح بود که ایساکس به پزشک مخصوص دخترش تلفن کرد. او به ایساکس دو گزینه داد: تا ساعت ۱۰ صبح که مطب باز می‌شود صبر کند یا اینکه گریس را به اورژانس ببرد. ایساکس میگوید «اگر تا ساعت ۱۰ صبح صبر می‌کردم و گریه و از درد به خود پیچیدن دختر کوچکم را می‌دیدم، مادر خوبی نبودم».
وقتی به اورژانس رسیدند، گریس دچار تنفس سریع شد و سینه‌اش از هق هق بی وقفه به خس خس افتاد. پزشک اورژانس با اینکه گریس اصلاً سابقه بیماری آسم نداشت، درمان آسم را برای او شروع کرد. این درمان باعث استفراغ او شد ــ چیزی که گریس بهش نیاز داشت چون معده‌اش، از بروکلی‌هایی که دیشب خورده بود پر بود. ایساکس و دخترش درست سر ساعت ۱۰ صبح اورژانس را ترک کردند.
به‌خاطر داشته باشید که همیشه درمان سریع یا آسانی برای چیزی که باعث ناراحتی کودکتان شده، وجود ندارد. میرا که الان ۲۰ ماه‌اش است، از زمان ویروسی که گرفته بود، بارها سرما خورده است. اخیراً، یک شب او ۳۹ و نیم درجه تب کرد. احساس درونی مادر بودن، من را از دیدن تب کردن کودکم آشفته کرد، اما به‌خاطر آوردم که: اگر تنفسش خوب است، خودش به‌نظر خوب می‌رسد، و جریان گردش خونش نیز مناسب است، به استراحت، مایعات و تیلنول احتیاج دارد. به خاطر همین، او را آرام کرده و خواباندم. صبح که بیدار شد، تبش قطع شده بود و دور اتاق می‌دوید. بدون اینکه شب را در اورژانس سپری کنم، حتی به‌خوبی استراحت کرده بودم!
بالاخره باید به اورژانس مراجعه کنیم یا نکنیم؟
به دنبال پرچم‌های قرمز باشید.
زمانی که کودکتان مریض شد یا درد داشت، وحشت‌زده نشوید. با پزشک متخصص اطفال کودکتان تماس بگیرید و آنچه را که مشاهده می‌کنید به او بگویید. اگر به پزشک دسترسی ندارید، در ادامه دستور‌العمل‌هایی آمده است که به شما کمک می‌کند تصمیم بگیرید که به اورژانس بروید یا در خانه بمانید.
تب: به گفته دکتر جفری آونر، مدیر بخش اورژانس بیمارستان کودکان در مونته‌فیور ِ برانکسِ ایالت نیویورک، اگر دماسنج مقعدی درجه حرارت بالای ۳۷ و نیم درجه را برای کودک ۲ ماهه شما نشان داد، او به مراقب فوری پزشکی نیاز دارد. در غیر این صورت، زمانی باید به خاطر تب به اورژانس مراجعه کرد که تب با تغییرات رفتاری کودک همراه باشد، مثلاً کودک بسیار بی‌حال است و وقتی گردنش را تکان می‌دهید، گریه می‌کند.
گریه کردن نوزاد : گریه کردن بی‌وقفه کودکان هنوز هم یک معما است. نوزادانی که دچار کولیک هستند، می‌توانند برای ساعت‌ها بدون اینکه خطری آنها را تهدید کند، گریه کنند. اکثر نوزادان وقتی به آغوش گرفته می‌شوند و تکان داده می‌شوند آرام می‌گیرند، با این حال دکتر آونر میگوید که گریه کردن زمانی جدی است که وقتی می‌خواهید کودک را در آغوش بگیرد ، شدت پیدا می‌کند یا الگوی آن تغییر پیدا می‌کند.
استفراغ کردن نوزاد : دکتر فرانسیسکو مدینه، مدیر بخش بیمارستان کودکان بابتیست در میامی، میگوید که والدین اغلب نگران کم آب شدن بدن کودکشان هستند و سعی می‌کند خیلی سریع بیش از حد به او غذا بدهند. او پیشنهاد می‌کند که به‌‌جای این کار هر ۳۰ تا ۶۰ دقیقه، ۲۰ تا ۳۰ گرم پدیالیت به او بدهید. سپس اگر در کودک علائمی مربوط به ظاهر، تنفس، یا گردش خون پدید آمد، به مراقبت پزشکی فوری نیاز دارد. همچنین، استفراغ سبزرنگ هم نشانه ای است که باید سریعاً به اورژانس مراجعه شود.
مشکل تنفسی نوزاد : نگران گرفتگی بینی کودک خود که میتوان آن را با یک گوش‌پاک‌کن تمیز کرد، نباشید. اما اگر کودکتان به خس خس افتاده و هنگامی که نفس می‌کشد، صدایی از سینه‌اش به گوش می‌رسد، می‌تواند جدی باشد. علائم دیگری که مخصوصاً در نوزادان باید به آنها توجه کرد: جمع شدن قابل توجه سینه، یا یک کبودی آبی رنگ یا رنگ پریدگی بر روی پوست.
صدمات و بر زمین افتادن نوزاد : اگر کودک سرش به جایی خورده و گریه می‌کند اما رفتارش نرمال است احتمالاً فقط باید یک بسته یخ بر روی ناحیه ضربه خورده بگذارید. اما اگر استفراغ می‌کند و بی‌حال است، نمی‌تواند تعادل خود را حفظ کند و در صورتی که ضربه به شکمش خورده و شکمش درد می‌کند، اینها می‌تواند علائم خطرناکی باشد. در دوران نوزادی، ارتفاعی که از آن سقوط کرده و سطحی که بر روی آن افتاده است را درنظر بگیرید. به گفته دکتر آونر، اگر ارتفاع کمتر از ۶۰ سانتی‌متر است و بر روی فرش افتاده است، مشکلی پیش نمی‌آید. اما اگر سقوط از ارتفاع یک متری باشد و نوزاد بر روی زمین افتاده است، حتماً باید به پزشک مراجعه شود. ضربه‌ای که به سر نوزادی که ۲ ماهه وارد شده، حتماً باید توسط پزشک بررسی شود. درحالی که شکاف به وجود آمده بر روی سر نوزاد که خون از آن نیز می‌آید از جمله شرایط اورژانسی محسوب می‌شوند، پزشک متخصص اطفال شما می‌تواند ترتیبی دهد تا یک جراح پلاستیک در بخش اورژانس کودک شما را ویزیت کند تا زمان انتظار شما در اورژانس تا حدی کاهش پیدا کند.
چه زمانی باید با ۱۱۵ تماس بگیرید
زمانی که نتوانستید با پزشک متخصص اطفال خود تماس بگیرید، اگر کودکتان بیش از یکی از علائم زیر را داشت، حتماً با اورژانس تماس بگیرید:
ظاهری
علائم عبارتند از: صحبت کردن به طور نامفهوم و گنک، ناتوانی در راه رفتن به طور مستقیم یا ایستادن، سستی، بی‌‌حالی شدید، یا رنگ پریدگی و آبی بودن چهره.
دلایل احتمالی: عفونت باکتریایی، ضربه به سر
تنفس
علائم عبارتند از: ناتوانایی در تنفس، صد‌اهای غیر طبیعی به هنگام تنفس یا اینکه عضلات قفسه سینه با هر با نفس کشیدن، جمع می‌شوند.
دلایل احتمالی: آسم یا عفونت شدید تنفسی مانند ذات‌الریه
گردش خون
علائم عبارتند از: ضربان بسیار تند یا کند، پوست به رنگ بنفش، آبی یا قرمز دربیاید یا به‌طور کل رنگ کودک پریده باشد. وقتی کف دست کودک را فشار می‌دهید نباید جای انگشتتان خیلی زیاد روی پوست او بماند. به‌طور معمول، رنگ پوست سریعاً به حالت اول باز می‌گردد.
دلایل احتمالی: عفونت باکتریایی یا کم‌آبی بدن
