درک سبک راه رفتن کودک
کودکتان آماده راه رفتن است اما تعجب نکنید اگر مدتی طول کشیده است تا به راه بیافتد. کودکان نوپا یا حتی بچه‌های بزرگتر اغلب با مشکلاتی مانند پا چنبری، پنجه کبوتری، یا نوک پنجه‌‌ای راه رفتن درگیر هستند. در ادامه متوجه می‌شوید که وقتی کودکتان به راه افتاد حواستان به چه چیزهایی باشد و چه زمانی نگران شوید.
پا چنبری راه رفتن کودک
به گفته دکتر چارلز شوبین، مدیر بخش اطفال در بیمارستان family care بالتیمور، تقریباً تمام بچه‌ها با درجه‌ای از پا چنبری به دنیا می‌آیند زیرا مدتی در یک جای تنگ ــ رحم مادر ــ قرار داشته‌اند. از آنجایی که در رحم مادر فضای چندانی برای اینکه نوزاد پاهای خود را به‌راحتی بکشد و دراز کند وجود ندارد، استخوان‌های پا (که هنوز نرم هستند) اندکی خم می‌شوند. همان‌طور که کودکان به راه می‌افتند و وزن بیشتری را بر روی پاهایشان می‌اندازند، استخوان‌ها به‌طور طبیعی صاف می‌شوند. کودکان نوپا اغلب به نظر می‌رسد که دارای پاهای چنبری هستند به‌خاطر اینکه آنها برای پشتیبانی از وزن بدن خود، پاهایشان را خم می‌کنند تا بتوانند تعادل خود را نیز حفظ کنند. لزومی ندارد که در مورد پاهای چنبری نوزاد خود، استرسی پیدا کنید مگر اینکه میزان خم شدن پاها خیلی شدید باشد یا شرایط از آنچه که هست وخیمتر شود.
پنجه کبوتری راه رفتن کودک
اگر استخوان ساق پا یا ران پای کودکتان تا اندازه‌ای پیچ خورده باشد، پاهایش کمی به سمت داخل هستند به‌جای اینکه به‌طور مستقیم به جلو اشاره کنند. پنجه‌های کبوتری هنگامی شکل می‌گیرند که استخوان‌های پا به سمت داخل خم شوند. به گفته دکتر شوبین، این حالات به دلیل موقعیت نوزاد در رحم مادر اتفاق می‌افتند. پاها در فضای رحم به سمت داخل خم می‌شوند تا نوزاد بتواند در آن فضای کوچک به بهترین حالت قرار بگیرد. پنجه های کبوتری که در نتیجه خمیدگی استخوان‌های پا شکل گرفته اند، معمولاً در دوران نوپایی یا کودکی بهبود پیدا می‌کنند و صاف می‌شوند اما بهبود کامل کودکانی که استخوان ساق پا یا ران پای آنها پیچ خورده است، ممکن است تا ۶ یا ۸ سالگی طول بکشد. کودکانی که دارای پنجه‌های کبوتری هستند ممکن است در آغاز راه رفتن پاهایشان بپیچد و سکندری بخورند، اما دست و پا چلفتی‌تر از کودکان دیگر نیستند.
پا ضربدری راه رفتن کودک
هنگامی که فاصله میان زانوهای کودک شما از بین رفته و زانوها از داخل به هم چسبیده‌اند، ممکن است حدود ۲ سالگی مشکلی درست مخالف این مشکل پیدا کند. زانوهای کودکان ممکن است به دلایل مختلفی به هم نزدیک شوند ــ گاهی‌اوقات استخوان ها پس از اینکه خم شدن و پرانتزی شدنشان متوقف شود، خو به خود اندکی بهبود پیدا می‌کنند. اگرچه پاهای ضربدری تا اندازه‌ای دردناک به‌نظر می‌رسند، معمولاً این‌طور نیست. در اکثر موارد جای نگرانی نیست و کودکتان می‌تواند به‌صورت نرمال بدود و بازی کند. احتمالاً در سن ۵ تا ۷ سالگی وضعیت پاهایش خیلی بهتر خواهد شد.
روی نوک پنجه راه رفتن کودک
اگر کودک نوپای شما به‌طور مداوم بر روی نوک پاهایش راه می‌رود، ممکن است این‌طور فکر کنید که در آینده یک بالرین خواهد، اما این نوع راه رفتن نیز مانند بقیه مدل‌ها، در نتیجه در رحم مادر بودن اتفاق می‌افتد: پاهای کودکان معمولاً در حالی که نوک پنجه به سمت پایین است، به سمت بالا قرار می‌گیرند و همین باعث کوتاه شدن تاندون‌های آشیل پا می‌شود. همین باعث می‌شود که برای کودک دشوار باشد که کف پای خود را بر روی زمین بگذارد و ممکن است چند ماه طول بکشد تا تاندون‌های آشیل پا و ماهیچه‌های ساق پایش کشیده شوند و او بتواند کف پای خود را بر روی زمین بگذارد. اگر کودکتان هیچ وقت کف پایش را بر روی زمین نمی‌گذارد یا به‌نظر می‌رسد که پنجه‌های پایش به سمت پایین گیر کرده‌اند، به متخصص اطفال مراجعه کنید ــ ممکن است علائم فلج مغزی باشد. همچنین اگر کودک شما بعد از سن ۲ سالگی نیز هر از گاهی بر روی پنجه پاهایش راه می‌روند باید به متخصص اطفال مراجعه کنید. اگرچه که برخی از کودکانی که دچار اوتیسم هستند بر روی پنجه پاهایشان راه می‌روند، روی پنجه راه رفتن نمی‌تواند به تنهایی یکی از علائم بیماری اوتیسم باشد.
آیا وقتش رسیده که کفش بپوشد؟
اگر چه که خریدن کفش های رنگی و خوشگل وسوسه کننده است، اما برای کودکتان آسان‌تر است که راه رفتن را با پای برهنه و داخل خانه یاد بگیرد. وقتی که شروع به راه رفتن کرد باید برای او کفش نرم و انعطاف پذیری بخرید.
چه زمانی جای نگرانی وجود دارد؟
معمولاً با افزایش سن مشکلات مربوط به نوع و استایل راه رفتن کودک برطرف می‌شوند، اما اگر کودکتان یکی از علائم زیر را داشت باید به پزشک متخصص مراجعه کنید:
- عدم تقارن (وجود حالت پا پرانتزی فقط در یکی از پاها، کشیدن یکی از پاها بر روی زمین، خم شدن پنجه یکی از پاها به سمت داخل)
- قرمزی یا تورم در پاها
- لنگ زدن
- درد در پا به هنگام راه رفتن
- خم شدن پاها به سمت بیرون
- افتادن و سکندری خوردن به طور مداوم
